کتاب باقی قضایای تاریخ موسیقی

نویسنده در این کتاب ، با همان زبان طنزی که در اثر قبلی (باخ ، بتهوون و…) اختیار کرده بود ، به مقابله با گرایشی که در تاریخ نویسی موسیقی ، به خصوص در کشورهای آنگلوساک سن ، رایج است و مبتنی است بر مقدس سازی رمانتیک هر آنچه به موسیقی ، و به ویژه به موسیقی غرب ، ارتباط مییابد ، «حرف های بیشتری درباره ی تاریخ موسیقی» میزند و نشان میدهد که این تاریخ چگونه «باید آموخته شود» .

با وجود صبغه ی طنز شدید ، همه ی گفته های مؤلف ، آن طور که خود او تاکید کرده است ، کاملا با واقعیات تاریخی مطابقت میکنند .